domingo, 20 de febrero de 2011

A la tercera va la vençuda

¿Dónde está lo que me gané?
Una puñalada. Ese es el regalo.

¿Quieren cambio? Habrá cambio.
No bueno, claro.

Hay cosas que nunca las vamos a entender.
Y llega un punto en que dejas de creer en eso... ¿Cómo se llama?
AMOR.

No son celos, es rabia.
No hace falta ir dando besos virtuales, ni pedir perdón cuando me has quitado la persona que más quería en el mundo.

No escribo más, estoy harta. Muy harta.
Bien cierto es que la confianza da asco.

No estaré allí cuando me busques.

sábado, 19 de febrero de 2011

viernes, 11 de febrero de 2011

Sabor amargo

Son casi las tres de la madrugada, me levanto dentro de 5 horas más o menos y necesito dormir 8 mínimo. Las semanas me están dejando K.O.. Aunque no lo parezca estoy aquí por ti. No lo leerás si no es que te pones a rebuscar en mi perfil de blogger o te lo pasa quien nosotros ya sabemos. No puedo hablar contigo, sé cuál será tu respuesta. Sí, me lo has dicho mil veces, por eso mismo no voy a hablar contigo.
Idiota fui el día que quise compartir mi vida con la tuya. Llámame lo que quieras, soy tonta por quererte.

Decidiendo. Y con sabor amargo.

Cómo me defino

Me siento estúpida, gilipollas, imbécil, inútil, burra, idiota y demás adjetivos que se escaen de maravilla en mi persona en este momento.

Adiós ranita

Sus sonrisas, sus ojos verdes, sus labios, todo él, aquello que te llenaba. Tú se lo devolvías tímidamente e ilusionada. Parecía que todo iba por buen camino, no había quejas, discusiones... Era perfecto.
Pero había algo, algo que no terminaba de encajar. Las palabras eran lo menos creíble. Hablaba, te decía que debías tener paciencia, pero llevas cinco meses esperando con cara de boba. A ti ya no te toman el pelo. Has crecido, te has levantado de otras hostias y esta no te duele como podría hacerlo, pero duele, y duele porque sigues teniendo ese puto sentimiento hacia él.
Ahora te encuentras sola, en tu habitación, pensando. No puedes decidir quién serás tú en la vida de otro. Lástima, lo hubieses dado TODO por él.
No hay más palabras, sí lágrimas que no merece y que por orgullo no saldrán a recorrer la cara de la idiota.

Adiós ranita, hasta siempre.

domingo, 5 de diciembre de 2010

Ferida

De vegades les paraules més tendres surten d'un cor ferit "curat" amb una tirita. En el meu cas, i en d'altres també, portem moltes tirites que intenten aguantar els trocets que han caigut.Alimenta la teva vida, l'ànima i cos; relaxa't, fixa't en allò que et fa somriure en els mals moments, escolta aquella cançó que t'accelera el cor quan creus que no podràs aguantar tal dolor.Aquest cop no dol tant com d'altres, serà perquè aquests mesos m'he fet més forta amb tot el que he viscut.Potser he fet coses malament sense donar-me'n compte i per això m'ho mereixo.La vida té aquestes coses, no tot pot anar bé però tampoc malament. Si creus que fas el correcte rebràs un regal d'ella... o almenys això diuen.
Una es cansa de donar voltes a les coses, deixa de creure en la poca màgia que queda de la vida, es torna més pessimista del que és i deixa de lluitar pel que li queda. De vegades és millor ser egoista i pensar més en tu, no preocupar-se per aquelles persones que en ralitat t'estimen però no es donen compte del mal que poden causar alguns fets i/o paraules.Sí, sóc jove i tinc tota una vida per davant, sense somnis però la tinc, alguns l'aprofitarien millor que jo però m'ha tocat i hauré de patir les conseqüències d'això fent el que em diuen sense poder decidir fins que un dia me'n cansi i me'n vagi lluny d'aquí.Em sap greu per aquells que es preocupen, que volen el millor per mi i els faig mal dient això, però m'agradaria que aquest moment fos aviat.Tornar a començar i, si pot ser, millor.

http://cenizasdelarte.blogspot.com

lunes, 15 de noviembre de 2010

Entre amor, obsesión, celos, odio y locura.

Cenizas del arte

Crees que la vida es injusta contigo porque te quita parte de lo que más quieres, no te ayuda a seguir con tus sueños, pone piedras para que tropieces...
Ella te dice que te levantes, que mires adelante y no te gires ni bajes la cabeza para llorar, que luches por aquello que aun no has conseguido y deseas tanto. Es difícil, (nadie ha dicho que sea fácil) hará que dudes y te equivocarás en tus decisiones pero aprenderás de los errores para no caer de nuevo y, siempre, con la oportunidad de ver el final del sueño.
Pase lo que pase no voy a rendirme para conseguir mi sueño, si no es porque tu camino se separe de mi lado. Puede que vaya bien y todo lo demás sean pruebas que superar; puede ir mal, sufrir el dolor y tener que apoyarme en las amistades; o que sea un simple capricho de una adolescente con dudas.
Por ahora creo que va por buen camino, no dudo, no cambio de rumbo aunque me tienten, lucho por ti porque siento que no hay nadie capaz de hacerme tan feliz como lo has hecho tú, no diciéndome si me quieres o no, demostrándolo con tus palabras con las que he aprendido nuevas cosas, con tus sonrisas (Un tipo serio, ¿eh?), por aquello que se supone y luego dándome cuenta que es verdad.
Escribir esto no sacia las ganas de ti, sólo ayuda a ordenar un poco la cabeza y asentarla. Demasiados días de reflexión sabiendo que pronto volverás.